دل بسته ی کفش هایم بودم..

دلبسته ی کفشهایم بودم.
کفش هایی که یادگار سال های نوجوانی ام بودند.
دلم نمی آمد دورشان بیندازم. هنوز همان ها را می پوشیدم.
اما کفش ها تنگ بودند و پایم را می زدند.
قدم از قدم اگر بر می داشتم زخمی تازه نصیبم می شد.
سعی می کردم کمتر راه بروم زیرا که رفتن دردناک بود.

پارسایی از کنارم رد شد.

عجب! پارسا پا برهنه بود و کفشی بر پا نداشت.

مرا که دید لبخندی زد و گفت: خوشبختی دروغ نیست،

اما شاید تو خوشبخت نشوی زیرا خوشبختی خطر کردن است،

و زیباترین خطر... از دست دادن.

تا تو به این کفش های تنگ آویخته ای...

برایت دنیا کوچک است و زندگی ملال آور.

جرات کن و کفش تازه به پا کن. شجاع باش و باور کن که بزرگ تر شده ای.

رو به پارسا کردم، پوزخندی زدم و گفتم:

اگر راست می گویی، پس خودت چرا کفش تازه به پا نمی کنی تا پا برهنه نباشی؟

پارسا فروتنانه خندید و پاسخ داد: من مسافرم و تاوان هر سفرم کفشی بود

که هر بار که از سفر برگشتم تنگ شده بود

پس هر بار، دانستم که قدری بزرگتر شده ام

هزاران جاده را پیمودم و هزارها پای افزار را دور انداختم

تا فهمیدم بزرگ شدن بهایی دارد که باید آن را پرداخت

حالا دیگر هیچ کفشی اندازه ی من نیست 

وسعت زندگی هرکس به اندازه ی وسعت اندیشه ی اوست.